The Spoon Theory Around the World – English, Spanish, Hebrew and now French translations now available

 

We have been so happy that “The Spoon Theory” has reached an international audience. It is amazing how the word “spoons”  or this website is being used all over the world. Because of this, we have added the language translater feature to our website on the right hand column. Just click on the flag icon of your country and it will translate whatever page you are on for you.

We are aware that these types of translation services do not always work perfectly for every language. Because of this, we will be providing our butyoudontlooksick.com audience with (PDF) translations of some of our most popular writing.

The Spoon Theory

  • English
  • Spanish
  • Hebrew
  • French

    • We will update this page as new language translations become available.

     Thank you to our volunteers who have helped us with this project.

    ©2024butyoudontlooksick.com
    • David Liebtag

      Johanna, Could you tell me where I can find the German version? Thank you.

    • ↬ Lisann ↫

      Can I try translating it into German?

    • Johanna Appel

      Oh, I´ve just seen in the other comments that there is already a German version from Austria. Maybe you could add that one to your blog?

    • Johanna Appel

      Thank you so much for this “spoon” analogy – it feels like you´ve turned my explanations for my friends and familiy into a more comprehensible form!
      I would like to offer a translation into German, if there´s no one doing that yet 🙂

    • Hhblwr

      Fatigue for me feels like moving underwater-just that watery resistance but usually with pain. Muscles moving my body with great effort and energy I may not have in reserve.

    • Aurelia Caruso

      Yes, yes, y es, Italian Pleeeasssse! I cried when I related to this! OMG! THANK YOU!

    • Escharae

      Hello, I would like to translate this into Portuguese, in case no one has offered to already. Let me know.

    • Kaka

      Mil gracias por ayudarnos a explicarle al mundo lo que vivimos dia a dia,
      mctd sobreviviente

    • Ochojam

      I read this spoon Theory and cried because I so see myself in this, I feel like this everyday and It is so difficult to explain to people who tell me all the time”but you look so healthy”, the pain and frustration of having Lupus and all the symptoms and feelings that goes along with it. My hubby sees all the pain that I go through each day and I thank him for being so helpful but my family still doesn’t get it, so I think I will have my family and a few friends read this.

    • Marsha

      I came across The Spoon Analogy years ago and it fit me to the t. I used it back then when I was still working, etc. A couple of years ago I had to finally go out on permanantt disability. I never forgot this analogy and now we are having company/family coming that has never been to our home. My husband takes such good care of me (cooking, cleaning, doing the laundry and doing all the shopping, etc) and I went online to find this analogy so I can show it to our guests which is family so they will understand. Thank you so much for publishing your story because I’m so sure it has been a blessing to all who feel the need to “explain” there life to others.

    • Corrina Ueda

      Can anyone help me write the theory in Japanese? Message me if you want to help, please!

    • Susan Andress

      Thank you for sharing this. Hopefully it will help others understand Lupus better. I am going to try to save some “spoons” so I can have some fun like everyone else.

    • stefafra

      do you need an Italian translation?

    • Love this what a wonderful way to explain it.:-)

    • TDavey

      I also have idiopathic intracranial hypertension and I completely agree with you. No one understands how awful it is to live with this condition and I too have a hard time even making it through work or a weekend

    • Pam

      Hi there,

      This theory brought a tear to my eye as I have just recently been diagnosed with SLE, Lupus Anticoagulant and Raynaulds. I usually don’t try to explain to people as I cannot put it into words.

      Thank you, you have given me hope

    • Pam

      Hi there,

      This theory brought a tear to my eye as I have just recently been diagnosed with SLE, Lupus Anticoagulant and Raynaulds. I usually don’t try to explain to people as I cannot put it into words.

      Thank you, you have given me hope

    • Swaddy
    • Kitsun89

      hi the spoon theory is brillant i have a medical condition called Idiopathical Intracranial Hypertension (IIH) it gives me servere headache and makes me dizzy and sick, the sppon theory discribes what it is like to live with this condition 
      thankyou so much

    • Helle K Jensen

      I’m sorry but the Danish one written on this page is NOT a translation but a retelling so it will have to be re-translated if you want it in Danish.
      I wouldn’t mind doing it, but please let me know if you’d like it since I don’t want to do the work unless it will be used.

      Again, thank you for sharing the story.

    • Maria

      Well, this is just brilliant, I have been trying to describe to people how I felt for years, I always feel like they don’t understand, I realise they can never completely grasp what it is to live being sick but this feels like it’s easier to get through to them.
      If you want a portuguese translation feel free to contact me, I would be more than willing to help.

    • Here’s a translation into dutch. This version I’ve got was translated by Bert Steur in 2005. Hope you can put it on your website and keep on the good work!!

      Lepeltjes theorie
      The Spoon Theory – De Lepeltjes theorie.

      The spoon theory is door iemand geschreven met lupus, een auto-immuunziekte. Dit verhaal kan iedereen die iets mankeert helpen om aan anderen uit te leggen hoe het nou voelt om ziek te zijn.

      Mijn beste vriendin en ik zaten te kletsen in een cafetaria. We aten patat met saus en zoals gewoonlijk was het al erg laat en. We brachten tijdens onze studie veel tijd door in cafetaria, zoals de meeste meiden van onze leeftijd. Meestal werd er dan gepraat over jongens, muziek of gewone dagelijkse dingen die op dat moment heel belangrijk leken. We waren nooit echt serieus over wat dan ook en zaten meestal te giechelen.

      Toen ik enkele van mijn medicijnen innam, samen met een snack zoals ik gewoonlijk deed, keek ze me dit keer aan met een bepaalde blik in haar ogen in plaats van door te kletsen. Toen vroeg ze me opeens, zonder aanleiding, hoe het voelde om Lupus te hebben en ziek te zijn. Ik was geshockeerd. Niet alleen omdat ze zomaar lukraak met die vraag kwam, maar ook omdat ik altijd had aangenomen dat ze alles wist wat er te weten viel over Lupus. Ze was met me mee geweest naar artsen, had me zien lopen met een wandelstok en zien overgeven in de WC. Ze had me zien huilen van de pijn: wat was er nog meer om te weten? Ik begon te ratelen over pillen, gevoeligheden en pijn, maar ze bleef volhouden en leek niet tevreden met mijn antwoorden. Ik was enigszins verrast omdat ze als mijn kamer– en studiegenoot en na een jarenlange vriendschap, alles al wist over de medische kant van Lupus. Toen keek ze me aan met de uitdrukking die elke zieke goed kent. De uitdrukking van pure nieuwsgierigheid naar iets dat iemand die gezond is niet echt kan bevatten. Ze vroeg hoe het voelde, niet lichamelijk, maar hoe het voelde om mij te zijn, om ziek te zijn. Terwijl ik mijn kalmte weer probeerde te hervinden keek ik rond op de tafel naar iets dat me kon helpen, of in ieder geval iets om tijd te rekken en na te kunnen denken. Ik probeerde de juiste woorden te vinden.

      Hoe beantwoord je een vraag waar je voor jezelf nooit een antwoord op hebt kunnen vinden? Hoe leg je tot in detail uit hoe elke dag beïnvloed wordt door je ziekte? En hoe geef je het duidelijkst de emoties weer waar een ziek iemand mee worstelt? Ik had het op kunnen geven, er een grap over kunnen maken zoals ik normaal gesproken zou doen en van onderwerp veranderen, maar ik herinner me dat ik dacht: als ik het niet probeer uit te leggen, hoe kan ik dan ooit van haar verwachten dat ze het begrijpt? Als ik het niet aan mijn beste vriendin uit kan leggen, hoe zou ik dan ooit mijn belevingswereld aan iemand anders kunnen uitleggen? Ik zou het op zijn minst moeten proberen.

      De “lepeltheorie”werd geboren. Ik pakte snel alle lepels van de tafel; sterker nog, ik pakte zelfs lepels van de andere tafels. Ik keek mijn vriendin recht in de ogen en zei: “Alsjeblieft, je hebt Lupus”. Ze keek me enigszins verbaasd aan, zoals iedereen zou doen als je ineens een waaier van lepels overhandigd krijgt. De koude metalen lepels rinkelden in mijn handen terwijl ik ze bij elkaar schoof en in haar handen duwde. Ik legde uit dat het moeten maken van keuzes en het bewust moeten nadenken bij dingen waar de rest van de wereld dat niet hoeft, het verschil is tussen ziek en gezond zijn. Gezonde mensen hebben de luxe om te kunnen kiezen, een gift die de meeste mensen als vanzelfsprekend beschouwen. De meeste mensen beginnen de dag met een onbeperkte hoeveelheid mogelijkheden en energie om te doen waar ze zin in hebben, met name de jongeren. Over het algemeen hoeven ze zich geen zorgen te maken over de gevolgen van wat ze doen. Dus gebruikte ik lepels om dit punt duidelijk te maken. Ik had gezocht naar iets dat ze echt kon vasthouden en dat ik dan vervolgens af kon pakken omdat de meeste mensen die ziek zijn of worden een gevoel van verlies ervaren met betrekking tot het leven dat ze tot dan toe kenden. Als ik bij machte was om de lepels af te pakken zou ze weten hoe het voelt als iemand of iets, en in dit geval Lupus, die macht heeft.
      Mijn vriendin pakte de lepels enthousiast vast. Ze had geen idee waar ik mee bezig was, maar was altijd in voor een geintje en ik vermoed dat ze dacht dat ik weer een soort grap maakte, zoals ik normaal gesproken zou doen als we praten over gevoelige onderwerpen. Ze had er nog geen idee van hoe serieus ik zou worden.

      Ik vroeg haar om haar lepels te tellen. Toen ze vroeg waarom zei ik haar dat je, als je gezond bent, er van uit gaat dat je een oneindige hoeveelheid “lepels” tot je beschikking hebt. Maar wanneer je ineens je dagen zorgvuldig moet plannen moet je precies weten hoeveel “lepels” je hebt om van uit te gaan. Het is geen garantie dat je niet nog wat lepels onderweg verliest, maar het helpt in ieder geval om te weten waar je vanuit kan gaan. Ze telde: 12 lepels. Ze lachte en zei dat ze er meer wilde. Ik zei nee en wist meteen toen ze teleurgesteld reageerde dat dit kleine spel zou werken. En we waren nog niet eens begonnen! Ik wil al jaren lang meer “lepels” en heb nog steeds geen manier gevonden om er meer te krijgen, dus waarom zou zij ze wel krijgen? Ik vertelde haar ook dat ze zich altijd bewust moest zijn van het aantal lepels dat ze nog had en dat ze de lepels ook niet mocht laten vallen, want ze mocht niet vergeten dat ze nu Lupus heeft en dus spaarzaam met de lepels om moet gaan.

      Ik vroeg haar naar haar lijst van activiteiten voor die dag, inclusief de allereenvoudigste. Terwijl ze haar dagelijkse taken en leuke dingen die ze te doen had afratelde legde ik uit hoe elk van deze bezigheden haar een lepel zou kosten. Toen ze meteen over het op weg gaan naar haar werk begon, onderbrak ik haar en pakte een lepel af. Ik vloog haar zowat aan. Ik zei: “Nee! Je staat niet zomaar op! Je moet je ogen openen en tot de ontdekking komen dat je te laat bent. Je hebt die nacht niet goed geslapen. Je moet uit bed kruipen en dan moet je voor jezelf iets te eten maken voordat je iets anders kan doen, want als je dat niet doet, kun je de medicijnen niet innemen en als je die medicijnen niet inneemt kun je net zo goed al je lepels voor die dag, en voor de volgende, opgeven!” Ik pakte snel een lepel af en ze realiseerde zich dat ze nog niet eens aangekleed was. Douchen kostte een lepel, alleen maar voor het wassen van haar haren en het scheren van haar benen. In werkelijkheid zou dat wassen en scheren zo vroeg in de dag wel eens meer kunnen kosten dan die ene lepel, maar ik liet het maar gaan. Ik wilde haar niet meteen bang maken. Aankleden kostte weer een lepel.

      Ik hield haar even tegen en bracht elke kleine stap in het proces ter sprake om haar te laten zien hoe elk klein detail doordacht moet worden. Je trekt niet zomaar wat kleren aan als je ziek bent. Ik legde uit dat ik moet bekijken wat voor kleren ik daadwerkelijk kan dragen: Als mijn handen zeer doen zijn knopen uit den boze. Als ik blauwe plekken heb moet ik iets met lange mouwen dragen, als ik koorts heb moet ik een warme trui aan en ga zo maar door. Als mijn haar uitvalt heb ik meer tijd nodig om er presentabel uit te zien. En dan moet je er ook nog 5 minuten bij tellen die je nodig hebt om je boos of verdrietig te voelen omdat dit alles 2 uur heeft moeten duren.

      Ik denk dat ze het door begon te krijgen toen ze theoretisch nog niet eens onderweg naar haar werk was en nog maar 6 lepels over had. Op dat moment legde ik haar uit dat ze de rest van haar dag zeer zorgvuldig moest kiezen, want als je lepels weg zijn, zijn ze ook echt weg. Soms kun je een paar lepels van de volgende dag lenen, maar besef dan hoeveel moeilijker morgen zal zijn als je al begint met minder lepels! Ik moest ook uitleggen dat iemand die ziek is altijd leeft met de dreigende gedachte dat morgen de dag kan zijn waarop je een kou vat, een ontsteking oploopt of wat dan ook dat voor jou heel gevaarlijk kan zijn. Dus je wilt de lepels niet zo verbruiken dat ze schaars worden, omdat je nooit zeker weet wanneer je ze echt nodig hebt.

      Ik wilde haar niet ontmoedigen, maar ik moest realistisch zijn en jammer genoeg is voorbereid zijn op het ergste een onderdeel van een normale dag voor mij. We namen de rest van de dag door en langzaam aan leerde ze dat het overslaan van een lunch haar een lepel zou kosten, net als een staanplaats in de trein, of zelfs te lang doorwerken op haar computer. Ze was gedwongen om keuzes te maken en op een andere manier over dingen na te denken. Theoretisch moest ze zelfs de keuze maken om maar geen boodschappen te doen, zodat ze die avond in ieder geval nog kon eten.

      Toen we aan het einde kwamen van haar doe-alsof-je-Lupus-hebt-dag zei ze dat ze honger had. Ik hield haar voor dat ze moest eten, maar nog slechts 1 lepel had. Als ze zelf zou koken zou ze niet meer voldoende energie hebben om de vaat te doen. Als ze uit eten zou gaan zou ze te vermoeid kunnen zijn om veilig naar huis te rijden. Toen legde ik ook nog uit dat ik niet de moeite had genomen om in dit spel te verwerken dat ze zo misselijk zou zijn dat koken waarschijnlijk toch uit den boze was. Dus besloot ze soep te maken; dat was gemakkelijk. Toen zei ik dat het pas 7 uur was. Je hebt de hele avond misschien nog maar 1 lepel over. Je kunt daarmee iets leuks gaan doen, je kamer schoonmaken of wat andere dagelijkse dingen, maar je kunt het niet allemaal doen.

      Ik heb haar zelden emotioneel zien worden, dus toen ik zag dat ze aangeslagen en ontdaan was wist ik dat ik waarschijnlijk tot haar door was gedrongen. Ik wilde natuurlijk niet dat ze ontdaan zou zijn, maar tegelijkertijd deed het me goed dat eindelijk iemand me een klein beetje begreep. Ze had tranen in haar ogen en vroeg zachtjes: “Christine, hoe doe je het? Moet je dit werkelijk elke dag zo doen?” Ik legde haar uit dat de ene dag de andere niet was en dat sommige dagen erger waren dan andere: op sommige dagen heb ik ook meer “lepels” dan op andere. Maar ik kan het nooit achter me laten en nooit vergeten, ik moet er altijd bij nadenken. Ik gaf haar een lepel die ik stiekem achter de hand had gehouden. Ik zei eenvoudigweg: “Ik heb leren leven met een extra lepel op zak, als reserve. Je moet altijd voorbereid zijn.”

      Het is moeilijk. Het aller moeilijkste dat ik ooit heb moeten leren is het langzamer aan moeten doen en niet alles te willen doen. Hier vecht ik tegen, elke dag weer. Ik haat het gevoel buitengesloten te zijn, de keuze te moeten maken tussen thuis blijven of niet de dingen te doen die ik had willen doen. Ik wilde dat ook zij die frustratie zou voelen. Ik wilde dat ze het zou begrijpen. Dat alles wat iedereen doet zo vanzelf lijkt te gaan, maar voor mij zijn het 100 kleine taken in één. Ik moet stilstaan bij het weer, mijn temperatuur die dag en alle plannen voor die dag, voor ik ook maar iets kan gaan doen. Terwijl andere mensen gewoonweg dingen kunnen doen, moet ik erbij stilstaan en plannen alsof ik een strategie ontwikkel voor een oorlog. Het verschil tussen ziek of gezond zijn zit hem in de levenshouding. Het is de wonderbaarlijke vrijheid om niet na te hoeven denken, maar gewoon te doen. Ik mis die vrijheid. Ik mis de vrijheid om nooit meer “lepels” te hoeven tellen…

      Hierna waren we even emotioneel en praatten er nog even over door. Ik voelde dat ze verdrietig was. Misschien had ze het eindelijk door. Misschien realiseerde zij zich ook dat ze nooit echt en eerlijk zou kunnen zeggen dat ze het begrijpt. Maar nu zou ze tenminste niet meer zo klagen wanneer ik weer eens een avond niet mee uit eten kan, of wanneer ik nooit eens bij haar langs lijk te komen en zij altijd bij mij langs moet komen. Ik gaf haar een knuffel toen we het cafetaria uitliepen. Ik had de ene lepel nog in mijn hand en zei: “Maak je geen zorgen. Ik zie het als een zegening. Ik ben verplicht om over alles wat ik doe na te denken. Weet je hoeveel lepels mensen dagelijks verspillen? Voor mij geen verspilde tijd, of verspilde “lepels”, ik kies er voor om mijn tijd met jou door te brengen.

      Elke keer sinds die avond heb ik de lepeltheorie gebruikt om mijn leven uit te leggen aan andere mensen. Mijn familie en vrienden refereren zelfs vaak aan de “lepels”. Het is een codewoord geworden voor wat ik wel en niet kan. Als mensen de lepeltheorie begrijpen lijkt het of ze mij beter begrijpen, maar ik stel me voor dat ze ook hun eigen leven ook een beetje anders beleven. Ik denk dat het niet alleen bruikbaar is om Lupus te begrijpen, maar voor iedereen met een beperking of een ziekte. Hopelijk zien ze nu niet meer zo veel van hun normale leven als vanzelfsprekend.

      Ik geef zowel letterlijk als figuurlijk een stukje van mezelf als ik iets doe. Het is een onderons grapje geworden. Ik sta er bekend om dat ik grappend tegen mensen zeg dat ze zich speciaal mogen voelen als ik tijd met ze doorbreng, omdat ze één van mijn lepels bezitten.

      © 2003 by Christine Miserandino
      http://www.Butyoudontlooksick.com

    • LaMaria

      here is the spoon theory translated into danish. All nordic/scandinavians (Norwegians, Swedes, Danes, Icelanders, faeroese, Greenlanders) will understand this. I did not myself do the translating but found it on a danish blog. Just thought it would be handy for you to have it here to spread more awareness and understanding about people that does not look like we’re sick.
      Regards
      Maria

      —

      De er ude at spise sammen og under middagen tager vores hovedperson, Christine, sin medicin. Veninden kigger på hende og ud af det blå spørger hun: “Hvordan føles det at have Lupus og være syg?” Christine undrer sig lidt, for veninden HAR set hende tage medicin før. Hun har set hende være nede. Græde af smerter. Være træt. Melde afbud til aftaler. Være med til samtaler hos lægen. Osv osv osv. Så hvad mere er der at vide?

      Christine mumler noget om piller, undersøgelser osv, men veninden bliver ved: “hvordan FØLES det – ikke fysisk og sådant, men hvordan føles det for DIG at være syg”.

      Så Christine kigger sig lidt omkring og ved ikke helt hvad hun skal svare. For efter års venskab kender veninden jo udmærket til den MEDICINSKE betegnelse for lupus. Men det er ikke det, hun vil vide noget om.

      Christine kigger sig lidt rundt på bordet for at få hjælp til at svare på spørgsmålet, for hvordan kan man svare på et spørgsmål, som man reelt ikke selv kan svare på? Hvordan forklarer man en anden person om hele dagens aktiviteter og konsekvenser og de følelser som der kommer ud af dem? Ting som er normale kan i sygdomssituationer være som at bestige bjerge.

      I stedet for at give op dér og sige: “Tja, det ved jeg faktisk ikke”, fødes i det øjeblik “ske-teorien”. Christine samler samtlige skeer omkring sig i hænderne, og giver dem til veninden. “Værsgo, du har Lupus”.

      Og så forklarer Christine at forskellen mellem at være syg og rask er det at skulle træffe valg eller hele tiden være sig bevidst om ting, mens den raske person ikke tænker så meget over dagens valg. Den raske person lever sin daglige “luksus” uden at træffe valg for hver enkelt detalje – og det er en gave som de fleste tager for givet. De fleste mennesker har en dag foran sig med masser af muligheder, når de står op. Og de har energi til at gøre lige præcist hvad de har lyst til i lige præcist det øjeblik tanken kommer til dem.

      Skeerne i venindens hænder skal illustrere dagens handlinger. Hun skal holde dem således at Christine kan tage dem fra hende igen, fordi de fleste af os der rammes af sygdom oplever et “tab” af et liv de engang kendte. Så hvis Christine har kontrollen med at tage skeerne fra veninden, vil veninden vide hvordan det føles når noget andet, i dette tilfælde Lupus, har kontrollen over én.

      Veninden forstår ikke helt hvad det går ud på. Det er sikkert bare et sjovt indslag af de mange, som de altid har, når de er sammen. Men Christine er meget alvorlig og beder veninden om at tælle skeerne. Hver ske skal illustrere en handling. Og alle skeerne illustrerer dagens energi-niveau.

      “Jamen jeg skal da bruge flere skeer – her er kun 12″

      “Nej, dét der er hvad du får!”, hvorefter veninden ser lidt skuffet ud, og så ved Christine at hun har fat i noget af det rigtige. “Vær bevidst om hvor mange skeer du har, og tab ikke nogen af dem – husk på at du har Lupus”.

      Så bliver veninden bedt om at opremse alle de ting som hun foretager sig gennem dagen. De sjove ting kommer på bordet. Forfra! Husk på at hver ting koster en ske!

      Den første opgave bliver lavet om til “jeg gør mig klar til at gå på arbejde”, hvorefter Christine flår en ske ud af hånden på veninden. “NEJ! Du kæmper for at få dine øjne op og indser at du allerede er sen på den – du sov ikke særlig godt sidste nat. Du kravler nærmest ud af sengen, og tvinger dig til at spise morgenmad, for hvis du ikke får morgenmad kan du ikke tage din medicin. Og hvis du ikke tager din medicin kan du ligeså godt lægge resten af dagens skeer fra dig, og imorgens med!” Christine tager altså skeen, og det går op for veninden at hun ikke engang har fået tøj på endnu! At gå i bad koster en ske. At komme i tøjet endnu en ske, hvorefter Christine forklarer at det ikke altid er ligetil at komme i tøjet. Måske gør fingrene så ondt den morgen at det at bruge noget med knapper er udelukket. Måske skal udslet på armene skjules af lange trøjer. Måske skal der gøres ekstra ud af håret fordi det falder af. Og så er der hurtigt gået 2 timer. Og et par skeer.

      Allerede før veninden kommer på arbejde er der røget 6 skeer. Christine forklarer hende derfor at nu skal hun nøje overveje hvordan resten af dagen skal gå. For der er kun 6 skeer. Og når de 6 skeer er brugt, er der ikke mere energi tilbage. Nogle gange kan man “låne” af imorgens skeer, men så skal man huske på at man har de skeer færre. Samtidig vil man hele tiden skulle have i baghovedet om imorgen bliver dagen hvor man vågner op forkølet, eller med en anden infektion, hvor leddene går i selvsving eller hvad kroppen nu kan finde på at præsentere én for. Det kan man ALDRIG spå om. Så det er en god ide at passe godt på skeerne.

      Veninderne gennemgår resten af dagen og veninden finder ud af at det at springe frokost over kan koste en ske, at stå op hjem i bussen kan koste en ske, at sidde for længe ved computeren kan koste en ske. Christine tvinger sin veninde til at tænke anderledes over tingene, for det gælder om ikke at løbe for mange ærinder – der er jo også en middag til aften, der skal spises.

      De snakker videre om dagens begivenheder, som de forestiller sig til, og så er veninden sulten. “Ok”, siger Christine, “men du har kun 1 ske tilbage. Hvis du laver mad, har du ikke energi nok til at vaske gryderne op efter dig. Og hvis du tager ud på restaurant kan du være så træt at det ikke er sikkert for dig at køre hjem”. Christine forklarer også at på det tidspunkt er hun sikkert også så træt at hun ikke ORKER at lave mad. Veninden beslutter sig for suppe – det er trods alt ikke vanskeligt. Igen pointerer Christine at hun kun har én ske tilbage – og hvad skal den bruges på? Ud at lave noget sjovt – mødes med veninder på cafe, gøre rent, vaske tøj… men du kan ikke gøre det hele. Du bliver nødt til at prioritere.

      Og nu forstår veninden hvordan det er for Christine, og hun sidder med tårer i øjnene og siger: “Christine, hvordan kan du gøre det? Hvordan kan du gøre det her hver evig eneste dag?” Christine forklarer at nogle dage er værre end andre dage, nogle dage har hun flere skeer end andre. Men hun ved at hun kan aldrig få det til at gå væk, hun kan aldrig glemme det, og hun er tvunget til altid at tænke over det.

      Roligt tager Christine en ske op af lommen og giver den til veninden mens hun siger: ” Jeg har lært at leve mit liv med en ekstra ske i lommen, du er nødt til at være forberedt”.

      Og Christine fortsætter: “Det er hårdt og den hårdeste ting jeg skal lære er at geare ned. Selv den dag idag kæmper jeg mod det. Jeg hader at føle mig udenfor, hader at måtte vælge at blive hjemme eller undlade at lave ting som jeg gerne ville lave”. Alt hvad der er let for andre vil for en med diagnosen være 100 jobs i ét. Man skal holde øje med hvordan vejret er, holde sig varm, sætte en strategi som om man var på vej i krig. Og her er forskellen ml. syg og rask. Der skal planlægges ned til mindste detalje. “Det er den smukke mulighed bare at kunne GØRE uden at TÆNKE. Jeg savner den frihed. Jeg savner det ikke at skulle tælle skeer”, siger Christine.

      Da de går ud fra restauranten og giver hinanden et knus siger Christine mens hun holder den ene ske i hånden: “Det er ok. Jeg betragter det egentlig som en form for velsignelse, fordi jeg er tvunget til at tænke over alt jeg foretager mig. Er du klar over, hvor mange skeer der går til spilde blandt mennesker? Jeg har ikke plads til spildt tid eller en tabt ske, og jeg har valgt at bruge min ske sammen med dig!”

    • Awyn

      Thank you so much!!! I am genuinely hoping that the people shared this with will read it…because it is the best way I have ever heard Lupus fatigue explained.
      Thank you!!!
      Cheers

    • Reginald Holloway

      Hello,My,Name is reggie.Know one would ever,ever beleive that I,was so broken down phsycially to look at me and my Chronic PTSD. I,was hurt in the Marine Corp my Job witch put on Social Security Disability and A, car wreck and fallen accident and property neglect that cause and aggravated more damage!!! It,Been 21 years and since the job,Miltary back in the 80’s Blood disorder,Axtiey,Foot,sleep,and P.T.S.D. in this decade and Back diorder and nerve damage in leg,Arithis and now osprodis bones are degeneration more Lumar disc diasese and scloisis,Hypertenion,High Celesthora.Getting worse as I,Age Im 48 now and I,Try to stay positvie AND KEEP MOVING.The damage of my back is a Trian wreck Speicallist will not touch it and they said it will only make it worse so I,live with it chronic pain everyday,everyhour! The,Doctors say I,Have to keep moving and do certian exercise.It’s rough,rough,rough.You gotta live!!! Peace,Blessing & Love.

    • Manuèle

      This is great, thank you.
      Apparently the first page of the french translation does not work on my Mac’s “aperçu” software. But I will check if it works with other softwares. I want to share this excellent text with others.

    • please use the contact us form to contact us about a dutch translation. THANKS!

    • Hi,

      It’s a great theory. I’m actually thinking to send your theory to a friend who was mad at me for not coming to her birthday party. My spoons are limited by ankylosing spondylitis, a scoliosis and a hip dysplasia, but it’s still quite invisible due to massive medication. So your story is just brilliant to tell others about chronic diseases like Lupus, AS and all the other less visible diseases with huge impact on lives.

      Do you need a Dutch translator? Would be great to get your theory here too. Let me know 🙂

    • Sylvia Burgess

      Hi,
      wonderful therory I would like to share, is it available in german??
      I actually found a german translation but without any mentioning of the author or this site…so I was wondering??
      Thanks and the best and pain free day possible!

    • There is a great website.. great sharing…
      Thank you very much…

    • Suzanne Heppell

      Vraiment très bien, Louyse, l’adaptation que tu as faite de ce texte très touchant. Il va en aider plusieurs.
      Bravo !

    • Elspeth

      Merci beaucoup, Louyse 🙂

    • Jenn

      I just found this site today thanks to someones tweet. I have Fibro. Glad to have a god way to explain it! Thanks!

    • Pingback: We would like to thank Louyse Trudel of Québec, Canada for providing us with the French Translation of The Spoon Theory | But You Dont Look Sick?()

    • Pingback: The Spoon Theory written by Christine Miserandino | But You Dont Look Sick?()

    • Daniel Hebenstreit

      I was given a copy of the spoon theory I think three years ago i have passed it on the an unknown number of people in that time and I keep reading it myself because it pertains to me also. I have had Churg Strauss Syndrome for 7 years and I have to count my spoons every day sometimes I forget and I really do run out of spoons. It’s a wonderful story…………….

    • Susan

      The ‘Spoon Theory’ is such an amazing well written article – it articulates exactly what so many of us experience everyday and the constant struggle – not only with ourselves in dealing with this illness (I have Sjogren’s with the neurological effects + a still fully diagnosed rheumatic illness) – but how we live our lives everyday and the issues we have to deal with. I’ve referred a lot of people to this website in an effort to educate people. This article will help many, many people and no-matter whereabouts we live in the world, when affected by these illnesses, we all deal with the same thing. Thanks so much again. I’ve referred a Pharmacist to this website today as I ‘look very, very well’!! – I gather I looked ‘too well’ for me to have a ‘proper’ illness.

    • I have reflex sympathetic dystrophy,fibro,ankylosing sponilytus,hypothyroidism,and parry-romberg syndrome i am very thankful for this it may make the people who i thought where my friends who now do not understand and just say get up it cannot be that bad will maybe understand with this my support group I run for rsd is having a fundraiser so i will be letting people read this so maybe then they can understand what all of us with chronic pain and invisible diseases will understand what a day is like for us thaks again for this it is wonderful

    • Monica

      This is awesome news! Congratz for being able to reach so many poeple! I have gotten so much hope from reading this web page, it’s exciting to know the “spoonie” family is still growing stronger.

    • sam brown

      This is a wonderful addition! Thank you for all you do for all of us.

    • This is great news! I some times would like my friends and family that only speak French, to read some of your columns, espacially « the spoon theory ». And now, it will be possible! Thank you so much for this and everything you do for the pain-sufferer community!
      Spoons to you and to all!
      Louyse